ท่ามกลางกระแสสนับสนุนโทษประหารชีวิตที่เป็นประเด็นรุนแรงอยู่ในประเทศไทย หากเราจะลองมองลึกลงไปอีกสักนิด คำพูดที่ว่า “ฆาตกรวันนี้เคยเป็นเหยื่อมาก่อนในวัยเด็ก” ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่สังคมน่าจะหันมาให้ความสนใจ ไม่อย่างนั้น การประหารก็อาจเป็นเพียงการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุต่อไปเรื่อยๆ

Happy Mom.Life อยากบอกว่า เรื่องเล็กๆ ในครอบครัวบางเรื่องที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆ มองข้ามไป อาจเป็นต้นเหตุของปัญหาการสร้างฆาตรกรในอนาคตโดยไม่รู้ตัว และไม่จำเป็นว่าเรื่องนี้จะต้องเกิดในสังคมชนชั้นล่างเท่านั้น เพราะหากดูประวัติฆาตกรจริงๆ แล้วมีทั้งชนชั้นล่าง ชนชั้นกลาง หรือคนที่มีเงินล้นฟ้า มีการศึกษาดีๆ เราลองมาคุยถึงประเด็นนี้กันค่ะ

ฆาตกรมักเคยเป็นเด็กที่ถูกใช้ความรุนแรงมาก่อน

ไม่ว่าจะจากงานวิจัยต่างๆ การเก็บสถิติ หรือจากการอ่านสัมภาษณ์ข่าว เราพบข้อเท็จจริงข้อหนึ่งว่า ฆาตกรโดยส่วนใหญ่มักเคยเป็นเหยื่อของครอบครัวที่เคยใช้ความรุนแรงมาก่อน จนกลายเป็นเด็กก้าวร้าว หรือเด็กเก็บกด 

ฆาตกรไทยหลายคนที่ก่อคดีสะเทือนขวัญจนถูกลือถูกกร่นด่าไปทั้งประเทศก็เติบโตในครอบครัวที่ใช้ความรุนแรงตัดสินปัญหา เช่น พ่อตบตีทำร้ายแม่ พ่อแม่ตบตีทำร้ายลูก พ่อแม่ชอบใช้กำลังทำร้ายคนอื่น ซึ่งบางเคสก็ร้ายแรงเกินกว่าที่เราจะจินตนาการถึงได้

เด็กที่ซึมซับความรุนแรงมาอย่างต่อเนื่องยาวนานนั้น มีแนวโน้มที่จะมีปัญหาสุขภาพจิตอื่นๆ ตามมา เช่น เป็นโรคซึมเศร้า เป็นเด็กก้าวร้าว  เป็นเด็กเก็บกด หรือขาดการยับยั้งชั่งใจ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ถ้าในระดับที่ร้ายแรงน้อยหน่อย เด็กก็อาจจะกลายเป็นคนที่ชอบแกล้งเพื่อน หรือทำร้ายเพื่อนที่โรงเรียน แต่หากพฤติกรรมเหล่านี้ทวีความรุนแรงมากขึ้น เด็กคนนั้ยก็อาจเดินทางไปสู่การเป็นฆาตกรในที่สุด

แม้จะเป็นความรุนแรงจากคำพูดก็ต้องระวัง

บางครอบครัวอาจไม่เน้นการลงโทษลูกด้วยความรุนแรง หรือไม่มีการตบตีกัน แต่กลับทำร้ายกันด้วยคำพูดหยาบคาย หรือคำพูดเชือดเฉือน ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว ก็เป็นอีกหนึ่งปัญหาการใช้ความรุนแรงในครอบครัวเช่นกัน 

หากเด็กๆ เติบโตมาในครอบครัวที่ใช้คำพูดทำร้าย เชือดเฉือนกัน ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด เสียใจตลอดเวลา ก็ยากที่เด็กคนนั้นจะเติบโตมาเป็นคนที่รู้สึกเห็นอกเห็นใจผู้อื่น และอาจกลายเป็นเด็กก้าวร้าวได้เช่นกันค่ะ

อย่าให้ลูกรักต้องกลายเป็นปีศาจร้าย

การเข้าใจอารมณ์ของตัวเอง เรื่องที่ไม่ควรมองข้าม

การปลูกฝังให้ลูกรักเข้าใจอารมณ์ของตนเองเป็นเรื่องสำคัญมากทีเดียวค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในเด็กเล็กๆ ที่สมองของเขายังพัฒนาไม่มากพอที่จะมีความยับยั้งชั่งใจ เมื่อเขาไม่ได้ดั่งใจ โกรธ เขาอาจจะอาละวาด และใช้ความรุนแรงได้ หน้าที่ของพ่อแม่ ไม่ใช่การใช้ความรุนแรงกลับเพื่อจบปัญหา แต่ควรใช้ความรักความเข้าใจค่อยๆ สอนลูก

คุณพ่อคุณแม่อาจเริ่มต้นจากการกอดลูกจากด้านหลัง (หากลูกอาละวาด) หรือบอกลูกไปว่า “หนูคงกำลังโกรธ เอาไว้ให้หนูหายโกรธแล้ว เราค่อยมาคุยกัน” จากนั้นให้นั่งอยู่เฉยๆ (ไม่เดินหนีไป) รอจนอารมณ์ของลูกสงบลงก่อน ค่อยกลับมาคุย มาสอนกัน 

วิธีนี้จะทำให้เด็กๆ ค่อยๆ เรียนรู้เข้าใจอารมณ์ของตัวเอง และเริ่มควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ในวันหนึ่งค่ะ

สอนลูกให้เห็นใจผู้อื่นคือเรื่องสำคัญ

ปัญหาใหญ่ๆ ที่ทำให้เด็กคนหนึ่งลุกขึ้นมาทำร้ายคนอื่นได้ อาจเกิดจากการที่เขาไม่เคยเรียนรู้ที่จะนึกถึงใจผู้อื่น มีเมตตาต่อผู้อื่น และมองเห็นแต่ตัวเองเป็นสำคัญ

คุณพ่อคุณแม่จึงต้องหมั่นชี้ทางให้เขาได้รู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่น เช่น ชี้ชวนให้เขาลองคิดว่า เมื่อเขาแกล้งคนอื่น คนที่ถูกแกล้งจะรู้สึกอย่างไร สอนให้เด็กๆ เคารพในความเป็นมนุษย์และความแตกต่างกันของคนในสังคม พาเขาไปทำงานจิตอาสา สอนให้แบ่งปันให้แก่ผู้ยากไร้ และที่สำคัญที่สุดก็คือ คุณพ่อคุณแม่ต้องอย่าลืมให้ความรักกับเขาสม่ำเสมอ และเป็นตัวอย่างที่ดีให้เด็กๆ ได้เห็นและซึมซับด้วยค่ะ

ไม่มีใครอยากให้ลูกเติบโตมาเป็นฆาตกรทำร้ายคนอื่น แต่บางเรื่องที่เราทำ กลับเป็นสิ่งชี้นำลูกรักไปสู่เส้นทางนั้นโดยที่เราเองก็ไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้น ลองฉุกคิดขึ้นมาสักนิด ย้อนมองตัวเองกันดูสักหน่อย หรือมองไปรอบๆ ตัว แล้วยื่นมือเข้าไปเยียวยาเด็กที่กำลังอยู่ในสภาพสุ่มเสี่ยงที่จะเดินทางผิดได้ เราก็อาจจะมีส่วนในการช่วยหยุดยั้งความเป็นฆาตกรร้ายในใจเด็กสักคนได้เช่นกันค่ะ